Η τοιχοποιία του κτηρίου είναι κατασκευασμένη από λιθοδομή, με εσωτερικούς πεσσούς οι οποίοι στηρίζουν την κατασκευή του πύργου να έχουν αυξημένο πάχος. Στον όροφο οι διαχωριστικοί τοίχοι είναι κατασκευασμένοι από οπτοπλινθοδομή, όπως και η τοιχοποιία του πύργου. Τα κονιάματα δόμησης και τα επιχρίσματα αποτελούνται από ασβεστοκονίαμα. Το ξύλινο πάτωμα εδράζεται σε δοκούς πριστής ξυλείας και αποτελείται από δρύινες σανίδες. Το επιχρισμένο ταβάνωμα είναι κατασκευασμένο από μπαγδατί, ενώ τα δάπεδα του εκθεσιακού και του ηλιακού χώρου στρώνονται με μαρμάρινες πλάκες. Η σκάλα που οδηγεί στον όροφο είναι ξύλινη. Στην οροφή του ορόφου, υπάρχει ξύλινη διαδοκίδωση.

Η οικία της Πηνελόπης Δέλτα στην Κηφισιά κτίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από άγνωστο έως σήμερα αρχιτέκτονα. Το 1912 το κτήριο πουλήθηκε από τον πρώτο ιδιοκτήτη του, τον δικηγόρο Κ. Λύτσικα, στον πατέρα της Πηνελόπης Δέλτα, Εμμανουήλ Μπενάκη, ο οποίος δύο χρόνια αργότερα το μεταβίβασε στην κόρη του. Η οικογένεια Δέλτα πρωτοκατοίκησε εκεί το 1916, όταν εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα. Η Πηνελόπη Δέλτα έζησε στο σπίτι αυτό για είκοσι πέντε χρόνια ως την ημέρα που αυτοκτόνησε, στις 2 Μαΐου 1941, τη μέρα που τα Γερμανικά στρατεύματα έμπαιναν στην Αθήνα. Εκεί έγραψε τα πιο γνωστά της μυθιστορήματα – «Ο Μάγκας», «Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου», «Τα Μυστικά του Βάλτου», «Ο Τρελαντώνης», «Η ζωή του Χριστού» κτλ.. Από εκεί έφυγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος τη νύχτα της 6ης Ιουνίου 1933, όταν έγινε η εναντίον του δολοφονική απόπειρα. Χάρη στη γενναιόδωρη προσφορά της κόρης της Πηνελόπης Δέλτα, Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου, η έπαυλη της Κηφισιάς περιήλθε στην κατοχή του Μουσείου Μπενάκη το 1989 και φιλοξενεί τα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου. Το κτήμα ήταν το γνωστό “Pavillion ΣΟΒΙΡΑΛ” και πήρε το όνομά του από τα αρχικά των ονομάτων των τριών κοριτσιών της Πηνελόπης και του Στεφάνου Δέλτα, Σοφία, Βιργινία και Αλεξάνδρα. Χαρακτηρίστηκε διατηρητέο με την απόφαση Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Π.Δ. α/12-02-1982 ΦΕΚ 180/Δ/19-03-1982.