Πρόκειται για μια προαστιακού τύπου εξοχική κατοικία του τέλους του 19ου αιώνα. Είναι διώροφη, δηλαδή αποτελείται από ισόγειο και όροφο με ορθογωνική κάτοψη. Η σύνθεση χαρακτηρίζεται από συμμετρία, χαρακτηριστικό γνώρισμα της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής που χρησιμοποιούσε ο Τσίλλερ.

Η σύνθεση αποτελείται από έναν κύριο διώροφο όγκο, και έναν μικρότερο μονώροφο. Η κάτοψη, είναι ορθογωνική και το κύριο τμήμα της σχηματίζει ένα Ταυ. Το κτ΄ήριο συνδυάζει το ευρωπαϊκό πρότυπο των ρομαντικών εξοχικών κατοικιών με τα νεοκλασικά ιδεώδη του ενώ επιλέγεται η εισαγωγή ελληνικών στοιχείων, και συγκεκριμένα βυζαντινής αρχιτεκτονικής.

Εισερχόμενος κανείς στον προαύλιο χώρο του κτιρίου, από την οδό Πεσμαζόγλου παρατηρεί τη στεγασμένη βεράντα του ισογείου, η οποία αποτελεί μια σταδιακή μετάβαση του επισκέπτη από το εξωτερικό του κτιρίου στο εσωτερικό. Η κεντρική είσοδος οδηγεί στην αίθουσα υποδοχής του αρχοντικού. Στα ανατολικά του χωλ υπάρχει η σάλα του σπιτιού ενώ στα δυτικά διαδοχικά η τραπεζαρία, η κουζίνα, μια αποθήκη και ένας κοιτώνας για το υπηρετικό προσωπικό. Τόσο από την σάλα όσο και από την τραπεζαρία υπάρχει άμεση πρόσβαση σε δύο πλευρικές βεράντες. Αξίζει σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι υπάρχει μια πλευρική σκάλα στη βορειοδυτική πτέρυγα του κτίσματος η οποία οδηγεί απευθείας στην κουζίνα, και χρησιμοποιείτο αποκλειστικά από την υπηρεσία. Ακριβώς απέναντι από τη κεντρική είσοδο στο χωλ και σε άμεση θέαση υπάρχει μια επιβλητική σκάλα η οποία οδηγεί στον όροφο. 

Η κάτοψη του ορόφου διατηρεί την κεντρική διάταξη της κάτοψης ισογείου, μικρότερη μόνο κατά ένα μέρος στο οποίο υπάρχει τρίρριχτη στέγη. Η κάτοψη σχήματος τάυ αποτελείται από έναν προθάλαμο που διαχέει τους κατοίκους στα τρία υπνοδωμάτια του ορόφου. Και τα τρία υπνοδωμάτια έχουν πρόσβαση στον εξώστη ο οποίος διαμορφώνεται από το περιστύλιο της στεγασμένης εισόδου.